Mijn Herstelverhaal
Ik wil mijzelf hier graag als levend bewijs neerzetten van de mogelijkheid van herstel. Ik ben op 38 jarige leeftijd gediagnosticeerd als Borderliner en is omgezet naar depressief. Ik ben in die jaren door diepe dalen gegaan.
Ik slikte pillen. Ik haatte mijzelf. Intens. Ik had enkele opnames achter de rug. En een dagbehandeling. Ik zat regelmatig op de EHBO na een nieuwe zelfmoordpoging. Maagspoelen etc. etc. Ik zag het totaal niet meer zitten. Ik wilde alleen nog maar dood. Het leven was zwart voor me. Pikzwart en ik zag geen lichtpuntjes meer. Af en toe was er een dag met een paar minuutjes dat het even ietsje beter ging. En daar hield ik me aan vast. Het leven was een grote storm met huizenhoge golven. Ik verdronk erin. Weken en maanden achtereen moest ik verder zonder een minuutje licht.
In de jaren heb ik kilo's aan medicijnen geslikt. Ik had noodpakketjes. Medicijnen waar ik een aantal uren of een dag op kon slapen. Zo ontsnapte ik aan de pijn. Je kunt nl. nergens van op aan. Het zijn heftige golven van pijn. En zo onvoorspelbaar. Je weet niet hoe je je de volgende minuut zal gaan voelen. Ik heb maanden, zelfs bijna jaren gekend dat ik vier tot vijf rustdagen per week hield op pillen. Dan nam ik 's morgens pillen in om te slapen en sliep ik de hele dag. Ik kon niet meer. Echt niet meer. Die jaren duurden het langst. Ik draaide van opname naar opname.
Ik heb mijzelf van therapiesessie naar therapiesessie in leven gehouden. Zo leefde ik ook. Letterlijk van sessie naar sessie. Ik deed daar wel mijn best. Alleen de manier van aandacht vragen was vaak niet zo handig. Ik kon het niet verwoorden op een normale manier. Dacht dat ik de pijn niet kon vertalen in een paar simpele woorden. De pijn was daar te heftig voor. Ik deed dit dus onhandig in de vorm van overdosseringen, zelfmoordpogingen. Zinloos bleek achteraf. Zo zet je alleen mensen tegen je op en luisteren ze niet beter. Ze sluiten zich juist af. Zowel de omgeving als de therapeuten. Maar ik wist niet beter. Ik ben in de jaren beter en beter gaan leren hoe je ook hulp kan vragen op een normale manier. Ik leerde assertiever te worden. Maar vooral socialevaardigheden en leren hoe het nu eigenlijk zit met luisteren en vertalen van je eigen gedachten, vragen en behoeften. Ik kon dat niet. Ze sluiten zich juist af. Ik kon dat niet.
En daarnaast wilde en durfde ik niet eens te genezen. Ik was als de dood dat als ik beter zou worden ik mijn psychiater kwijt zou raken en werk zou moeten gaan zoeken. Jarenlang heb ik bewezen hoe ziek ik was om dit te voorkomen. Achteraf ook onzin. Heeft geen zin. Als je er aan toe bent natuurlijk. Dit is mij ook jarenlang verteld door iedereen maar ik kon het niet geloven. En achteraf gezien blijkt het dus wel waar te zijn.
Ik heb alle negatieve symptomen van het ziektebeeld onder controle. Ik kan emoties uitstellen en ben dus niet zo impulsief meer. Impulsief reageren, kan ik best af en toe nog wel. Maar op een gezonde acceptabele manier. Zowel voor mijzelf als voor de omgeving. De angsten heb ik onder controle. Ik krijg niet accuut meer een paniekaanval. Ik heb zelfmoordideeën onder controle. Iedereen is het wel eens zat in het leven. Maar ik kan dan op een gezonde manier om hulp vragen en praten over mijn problemen. Ik kan nu om aandacht vragen zonder een heel toneelstuk op te voeren. Ik kan het nu gewoon zeggen of vragen. Ik heb er het vertrouwen in dat men luistert. En zo niet, dan voel ik me niet gelijk super afgewezen. En ik ben ook in staat om veel problemen zelf op te lossen en te aanvaarden dat niet ieder probleem naar de buitenwereld toe hoeft te worden uitgesproken. Ik wordt nu gezien doordat ik er ben en niet doordat ik mijzelf letterlijk ergens voor gooi.
En als laatste. Je bent goed zoals je bent. Hoe moeilijk en onmogelijk je ook denkt te zijn. Je hebt een aandoening/kwetsbaarheid. Net als iemand die reuma heeft. Je hebt het. Je bent het niet. Voel je niet de hele dag schuldig om je bestaan. Wat je ook doet of gedaan hebt. Je bent oke. Geloof in jezelf en de toekomst. Je kunt het ook. Net als ik. Geloof me. Ik was als jij. En ik leef nu. En jij bent echt niet zieker an ik toen was. Ook jij kunt eruit komen. Er is leven! Een prachtleven met pracht dingen!
